Kafam karman çorman olmuştu. Hapları yutmayıp burda kaybettiğimi sandığım kişilerle sahte mutluluk mu yaşayacaktım. Yoksa toparlanıp bana ne olduğunu çözmeye mi çalışacaktım? Sorular kendi içinde yine soru açıyor, kafam allak bullak oluyordu.

Kalkıp dolaşmayı düşündüm. Yatağın yanında bir tuş gördüm. Tuşa bastım küçük bir ışık yandı kapının üstünde. içeri Yusuf girdi. Gezmek istiyorum dedim. Çok kısa olmak şartıyla dedi ve bilekliği çıkardı. Koluna girdim. Kapıdan çıktık.

Gözlerime inanamıyordum. Yusufla oturduğumuz kafedeki garsonlar, etrafımızdaki insanlar.. Hepsi hastanedeydi. Yüzümde belirsiz bir gülümseme belirdi. Köşeden küçük bir çocuk döndü.. +
Bu kardeşimdi!
Yusufun kolundan fırladım. Kardeşime sarıldım sımsıkı.. Gözlerimden yaş akıyordu. Ben tuhaf duygular yaşarken çocuk öylece suratıma bakıyordu.. Çocuğun yüzüne bakarken birden sarıldı bana ve kulağıma gelip,

Kardeşin olduğumu biliyorum abi.. Bunlar bitecek az kaldı.. O burda!
Demesiyle gözlerim açıldı. Bağırarak o kim? Nerde? Demeye başladım yusuf beni tutup geri çekti. Bağırdım

Kardeşim olduğunı biliyor yusuf bırak beni diye çırpınırken ensemde bi sızı hissettim. Gözlerim karardı..