Gülümsedi ve “Benim de acayip kahve içesim geldi zaten. Hadi gidelim” dedi. ikimiz de olacakları biliyorduk ama yine de ritüellere uyuyorduk. Herkesin olacakları bildiği ama nezaket kuralları gereği açık açık söylemediği, onun yerine kalıplaşmış davranışları sergilediği bir anı da geride bıraktıktan sonra, Tunalı’dan eve doğru yürümeye başladık. Yürümeyi çok sevdiğim bu yolda C.’yle yürümek, içimi mutlulukla doldurmuştu. Tabii, birazdan yaşanması muhtemel şeylerin aklımdan geçmesinin yarattığı heyecan da bu mutluluğa dahildi. Birazdan sevişeceğini bilmek, bazen sevişmenin kendisinden bile daha çok haz verebiliyor insana…