Gerçekte nasıl biri miyim? Söyleyeyim. işin gerçeği, mesleğime tamamen zıt bir şekilde, insanlardan nefret ediyorum. Onlarla bir arada olmak, o kokuşmuş benliklerini solumak, aptalca fikirlerini dinlemek, kısacası katlanmak. Her gün, her an… Korkunç! Esasen hazcılık üzerine kurulu bir hayatın peşindeyim. Şu kısacık ömürde hazsız geçen her anın pişmanlığı içindeyim. Yani, yaptıklarımın değil, yap(a)madıklarımın pişmanlığında kavruluyorum. O sebeple, gerçek hayatımda olabildiğince hazla dolu saatler yaşıyorum, yaşatıyorum. Birine haz verdikçe, kendi benliğimin tamamlandığını hissediyorum. Birisinin rahatlamış bir şekilde parıldayan gözleriyle bana bakması, taktan insanlarla geçirdiğim her andan öte bir mutluluk veriyor.