Kimi en ufak duygusal çöküntüde başını koparıyor hayatla kimi ise tekerlekli sandalyede hayatını sürdürüyor.Öncelikle acılarımın kaynağının beynimde olduğunu söyleyebilirim. Hiçbir olumsuz bir durumda olmasam bile mutsuzum. Kendi içimde mutluluk yaratamadığım gibi dış dünyanın dertlerini de kendi içimde büyütüp dert ediyorum.


Bu her zaman böyle değildi.Çocukluğumda kendi kendimi eğlendirebiliyor, mutlu olabiliyordum.Ne zaman büyüdüm, birşeylerin farkına vardım,bir hamamböcegine dönüştüm?Ne zaman olduğun önemi yok açıkçası, neden?

Hatırlamıyorum,tek hatırladığım daha önce mutlu olduğum.