Ağlamaktan hiç bir şeye cevap veremiyordum, o kargaşaya uyanan ve beni o halde gören kardeşimde ağlıyordu hatta annemle anneanneminde gözlerindeki yaşı farketmiştim ama neler olduğunu ve olayların aslında ne kadar ciddi bir boyutta olduğunu yeni anlıyorum. Ağlamamın bitmesi sabahı görmüştü zaten ve babam benim giyinmemi bile beklemeden üstüme montumu giydirip çıkardı dışarı. Apartmanın hemen önünde taksi bekliyorduk ki 10 dk olmadan falan gelmişti taksi babam çağırmış olmalıydı. Yanlış hatırlamıyorsam devlet hastanesine gittik çünkü sabahın körü olmasına rağmen çok kalabalıktı.Önce kan verdim ve sonra idrar testi. Bunların hiç bir önemi yoktu halbuki. Sonra 1 saatlik bir bekleyişin ardından daha adını bile okuyamadığım bir odaya girdik babamla(pgibiyatr).Kısa sarışın saçlı bir bayan güler yüzle karşıladı bizi.Önce bana oyalanmam için oyuncak araba verdiğini hatırlıyorum. kırmızı bir vosvostu.Ben bir yandan arabayla duvarları gezerken babama o ablaya heyecanlı bir şekilde bir şeyler anlattığını hatırlıyorum sonra sıra bana gelmişti. Ufak tefek sorular sorduğunu hatırlıyorum ve oradan ayrıldığımızda babamın bana puzzl, resim defteri vb. şeyler aldığını hatırlıyorum. pgibiyatr ın benim sorunumu çözmesini beklediği şeylere bakın, komik.O gün eve döndük e tabi her ne kadar bir çocuk için çok heyecan verici olmasada yeni alınmasının verdiği heyecanla başladık kardeşimle puzzle yapmaya.o sırada babamın bağırdığını duyuyorduk. sanırsam ananemin söylediklerine karşı geliyordu. halbuki bilmiyordu derdimin dermanı anneannemdeydi.o günleri çok uzatmadan geçeyim 1 ay a yakın bir süre her gece ağlayarak uyanmaya başlamıştım ve bu okula da gitmemi engelliyordu.en sonunda babam ısrarcı olmayı bırakmıştı herhalde ki bir sabah ananem ve annem benim kahvaltı edip birlikte bir yere gitmemiz gerektiğini söylemişlerdi...