sabah olmuştu, çok rahat uyumuştum o gün bu yüzden mutluydum. annem ve babam kahvaltıya kalmadan çıkıp gittiler. kardeşim bilgisayar başında ben de bir şeyler atıştırıyordum. tezgahtaki tabakları toplarken elimde bir yara olduğunu fark ettim. sanki çok kaşınan bir yeri kaşırken ölesiye çizmiş gibiydim.. kendim yapmadığıma emindim ama buna inanmak istemeyip uykumda yapmışımdır diye geçiştiriyordum kendime. sonra içeri gittim bilgisayara daldım.. saatler geçtikten sonra kardeşim dışarı çıkalım dedi ve çıktık. ahmet yoktu o gün çok iyi hatırlıyorum, ama diğer çocuklar dışarıdaydı, onlarla muhabbet ettikten sonra okuldaki arkadaşlarla buluştuk.. her zaman takıldığım internet kafeye gittik.. bildiğiniz rutin oyunlardır çaylardır vs dedikten sonra akşamı bulmuştu vakit.. çok sıkılmıştım, siteye dönüp ahmetlerle takılmak istiyordum.. kalktık evin yolunu tuttuk, ahmet yine gelmemişti. o kadar daralmıştım ki hemen evlerinin kapısına dayandım annesi açtı ve köye gittiğini söyledi. haftasonu yoktu ahmet, hiç iyi olmamıştı bu çünkü diğer çocuklardan haz almıyorduk, haftasonu eve kapanacaktık sadece ikimiz. sıkıla sıkıla gittik eve, televizyonu açtım uzanıyorum, kardeşim de yanımdaydı. dalmışım, ne zaman daldığımı bile hatırlamıyorum bir anda uyandım, etraf kapkaranlık, televizyon kapanmış ışıklar sönmüş fakat pencere ardına kadar açık. bu havada neden açılmıştı o pencere ve kardeşim beni neden uyandırmadı diye düşünürken kardeşimi de yan kanepede uyurken gördüm.. cama uzanıp kapatmaya üşendiğimi hatırlıyorum ama kalkıp kapadım.. kardeşimin üzerini örttüm ve ben de kanepeye uzandım, odama gitmek orada uyumak istemiyordum.. daha sonra sanki tekrar uyumuşum aradan uzun bir vakit geçmiş gibi yine uyandım, ışıklar açıktı bu sefer, kardeşim televizyona bakıyor saat sanki geçmemiş gibi, ter içindeyim. kardeşim bana bir şeyin mi var dedi ben de yok önemli bir şey değil dedim ama aklım çok karışmıştı. aval aval etrafa bakarken kardeşim bir anda telaş içinde senin bir şeyin var dedi ve kalktı.. ben gidip ahmetin amcasına haber vereceğim dedi ve salonun kapısını açtı. işte o an gerçekten anlam veremediğim şey olmuştu, sanki deliriyordum. kardeşim kapıyı açtığı an önünde sonsuz bir merdiven vardı ve aşağı doğru koşmaya başladı.. resmen ağlayacak gibiydim ne olduğunu anlamamıştım..tam o sırada sanki oda kararmaya başladı, duvarlar üstüme üstüme geliyor gibiydi ki gerçekten kararmıştı oda.. bağırmak istiyordum ama kitlenmiştim korkudan.. hani uyurken yatakta zıplarsınız ya höh diye.. aynen onu yaşadım tam o sırada ve yine uyandım.. bunların hepsi rüyaymış gibi uyandım, pencere kapalı ışık kapalı, televizyon açık. tam kardeşimin uyuyabileceği bir vaziyette duruyordu oda, o hep böyle yapardı. bu sefer normaldi her şey ama artık uyuyacak gücüm uykuya dalacak cesaretim bile kalmamıştı...