Yemek içmek yazanların başında bir bela var; mevsim...

Yıllarca yazı yazarsan, birden fark ediyorsun ki, değişen mevsimlerle yazılar da değişiyor. Hele benim gibi, keyif için, bitmeyen bir iştahla sevdiklerinle alakalı yazılar yazıyorsan, mecburen yıllın belli zamanları belli konulara odaklanıyorsun.

Lakerdadan bahsetmeden yılbaşı, kestaneden, bozadan bahsetmeden kış, kuzudan, kokoreçten, kuşkonmazdan bahsetmeden bahar, kalkan balığından, paskalya çöreğinden bahsetmeden paskalya zamanı anlatılabilir mi zaten?

Bu yazıyı yazmadan önce, geçen sene bu zaman ne yazdığıma baktım. Çabuk unutuyoruz. Paskalya çöreğini anlatırken, bombalarla gelen ölümlerden yılmışlığımı yazmışım.

Galiba yılın hiç bitmeyen teranesi de bu yılgınlık olmuş. Elimizdeki ufacık nefes alma umudunu da hile hurda ile, en hafif tabiriyle içimize sinmeden kaçırdık.

Şimdi ne yazılır ki?

Azınlık olmayı çok iyi bilirim. Ermeni olmaktan bilirim. Kendi azınlığımın içinde azınlık olmayı da iyi bilirim. Televizyonlarda ağızlarından köpükler saçarak birileri bana, tüm toplumuma hakaret ettiğinde bile metanetimi koruyabildim hayatım boyunca.

Kendimi ilk defa bu kadar azınlık ve yaşadığım yere bu kadar yabancı hissediyorum.

Bana çok yabancı geliyor gördüğüm manzara. Hayatım boyunca bir grubu ‘onlar’ olarak görmemiştim; şimdi bir blok halinde ‘onlar’ görüyorum, ve bu hissiyatımdan nefret ediyorum.

Onlar birilerinden nefret ederek yola çıkmışlar. Zerre kadar umurlarında değil karşılarındaki. Hiç alakadar etmiyor onları hak, hukuk, adalet.

Sadece kazanmayı önemsiyorlar. Ne olursa olsun kazanmak. Kuralları değiştirip, hile yapıp, can yakıp, alenen kendilerini aşağılıyorlar. Kendilerini ne kadar çok aşağılarlarsa o kadar mutluymuş taklidi yapıyorlar. O yalan mutluluk daha da acılaştırıyor onları.

Hile hurda yapmak için kendilerine bahaneler uyduruyorlar. Allah’ı, kitabı, ümmeti, ideolojiyi, gelenekleri, milliyeti kullanarak yapıyorlar üstelik bunu.

Ama hep kazanıyorlar, üst üste kazanıyorlar, her defasında