Oldum olası bu tür kendini anlatmayı, görüş bildirmeyi ciddi bir iş olarak gördüğümden midir yoksa yazacaklarımın  duygularımı ifadeye yetemeyecek olmasından mıdır bilemiyorum.

Bir insanın başına gelebilecek en kötü şeylerden birine sahibim;Sosyal fobi.iyi bir ailem olsa atlatırdım, bunu yenmek için birşeyler yapardım ama aksine buna sebep olan onlar.

insanın birincil özelliği iletişim kurmak ve bu bende yok. Hayatımın devam etmesi için en büyük silah bende mevcut değil.

Bu illet yüzünden okulu bıraktım, çalışmak desen denedim olmadı."Neden kollarında yaralar var? Neden ellerin titriyor?Bir hastalığın mı var diyerek acınası gözlerle baktılar.

Arkadaşları, ilişkileri, şakalı komikli muhabbetleri hiçbir zaman tadamadım. Tanıştığım herkes beni 1 saatte çözdü ve bir daha yüzüme bakmadı.Çünkü benden alabilecekleri bir çıkar yok.

Muhabbetim yok, sıkıcıyım,bir yere davet edilecek biri değilim. Sokakta başım dik yürüyemem,bir insanın gözlerinin içine 2 saniyeden fazla bakamam. Sesim hiç gür çıkmadı, söylemek istediklerimi söylemedim, aklıma gelen esprileri yapamadım.

Ben artık bununla yaşamaktan çok yoruldum. Gerçek anlamda en ufak bir umudum kalmadı. Yapayalnız olmak ve her saniye anksiyeteyle yaşamak kadar kötü bir şey yok cidden. Dünyada başına bir çok kötü şey gelebilir ama bu bambaşka bir kötülük.

3-4 senedir evden dışarı çıkmıyorum, kimseyle konuşmuyorum, kendi annem-babam bile beni aşağılıyor.Ben hep dünyadaki yardıma muhtaç insanlara yardım etmek istemiştim, sokak çocuklarını hayata kazandırmak falan. Niye böyle oldu. Neden birilerine yardım etmek isterken yardıma muhtaç birine dönüştüm.

Şunu anladım.iyi olmayın. Sosyallik demek fırsat bulduğun bütün insanların ağzına sıçmak demek bu ülkede. Gidin selfieler yapıp boş yaşantınızı sizin gibilerle paylaşın, samimi taklidi yapın, güçlüyseniz ezin. Bilmiyorum.

Eğer sonu cehennem olacaksa olsun, içimdeki sıkıntı hiçbir zaman bitmeyecek.En azından orda bir işe yararım