kendini küçüklüğünden beri değerli zannedip, büyüdüğünde aslında çevrendeki insanlardan hiç bir farkın olmadığını anlamak.

sürekli daha güzel olacak demekden yorulmak.

hep üniversite bitince iş güç sahibi olur, kendi düzenimi oturturum diye düşünüyordum.

okul bitti. gittim bide 1 yıl kanada da kaldım dil muhabbetine. Türkiye ye döndükten sonra Allah'ın unuttuğu yerde astek olarak askerlik yaptım. geleli 4 ay oldu hala işssizim.

konuşup, dertleşeceğim, gezip tozacağım arkadaşım kalmadı, herkes evlendi yada şehir dışına taşındı. çalabildiğim bi enstrüman yok, resim çizemiyorum, herhangibi bir hobim yok, işim yok, sevgilim yok. kimseye yada kendime en ufak bi faydam yok.

ne gibime yaşıyorsam, nasıl bi döngü içindeyim anlamadım. kabul edemedim hala.