Nefret etmemek o kadar zor ki…
insanlardan, eşyalardan, geleneklerden.
Senin azmini kırıp, kanamanı izlerken, zevkten dört köşe olduklarında mantıklı gelen tek his, nefret oluyor.
Ama ben nefretin insanı ne hale getirdiğini biliyorum.
Nefret insanı paramparça eder.
Olmadığı birisine dönüştürür.
Sana anlatmam gereken de bu.
Sana, kalbimde hissettiğim
onca berbat şeyin ağırlığı altında ezilmemek için
ne kadar uğraştığımı anlatmalıyım.
Bazı günler, hayatım ölümcül bir
denge yarışına dönüşüyor.
Yapmak istediklerim ile yapmam
gerekenler birbirleriyle çarpışıyor.
Düşünmeden yaptığım hareketler.
Ben daha onları planlayamadan,
sorunları çözmeye yönelik oluyor.
Herhangi bir günüme baktığımda…
O günü, bir önceki günden aldığımız
darbelerin izlerini silmeye çalışmakla geçirdiğimi görüyorum.
Böyle bir hayatta, bir geleceğim yok.
Elimde sadece dikkat incinlığı
ve pişmanlık var.
Üç gün önce en yakın arkadaşımı
toprağa verdim…
…her ne kadar klişe olsa da, onunla
birlikte benim de bir parçam gömüldü.
Neredeyse hiç tanımadığım bir parça.
Bir daha hiç göremeyeceğim bir parça.
Panpalarım, her gün
kendi başına bir kutudur.
içini açar ve içinde
ne olduğuna bakarsınız.
O kutunun bir hediye kutusu mu
yoksa bir tabut mu olduğuna siz karar verirsiniz.