Pavyon fikri o an için değişik gelmişti.
"Lan... " dedim "... az batakhane göraün gözümüz!"
Yarım saate gittik Sanayii Mahallesi'ne.
Normalde pavyon deyince Aksaray gelir istanbul'da akıla. Bu bizim gittiğimiz yer lokasyon olarak daha yakındı bize.
Oto sanayiinin içinde biribirine 50 metre çaprazda iki pavyon.
Birinin adı Deniz Müzikhol, diğeri Beyaz Saray.
Batakhanenin dibi de olsa dedim her horoz kendi çöplüğünde öter.
Daha doğrusu ben öyle sanıyordum.
Meğerse bizim Sedat'ın kırığı varmış burada.
Arada sırada kafası atınca geliyor ve o hatunla takılıyormuş.
Tabii benim haberim yoktu giderken.
Taksiden Beyaz Saray'ın önünde indik.
Kapıda kendini bodyguard sanan muhtemelen sabıkalı fedaimsi bir kekonun yanından geçerek dar bir kısaca merdivenden mekana çıktık.
Girer girmez hemen hemen yarısı boş, kalan yarısı hayatın gibtir çektiği tiplerle dolu asma katıyla 2 katlı bomtak bi çukura girmiştik.
Loş ışıklar, dandik pavyon arabeski...
Aşırı dekolteli konsomatrisler...
iki memeli görmek için masa işgal etmiş dayılar...
"Hoşgeldiniz güzel abim"leri dilinden düşmeyen garsonlar...
Cidden insana kendini iyi hissettiren bir yerdi.
Ne kadar kötü durumda olursanız olun hep sizden beterleri vardır o mekanda.
Halinize sevinirsiniz.