mesela richie rich, don kişot için tv başında beklerdik heyecanla,
akşam ezanına kadar top oynar tek derdimiz eve fazla geç kalmamak olurdu,
aşk falan yoktu tek sevgimiz annemizeydi hatta bizi dövdüğünde bile anne diyecek kadar güzel severdik,
1 lira ile mutlu olan çocuklardık,
telefon, internet falan yerine arkadaşlarımızla kola alır muhabbet ederdik.

ama şimdi dıbına kodumun hayatına bakıyorum da aşk, iş, eğitim falan derken dertlere gömüldük kaldık. kimimiz dayanamadı intihar etti, kimimiz delirdi ve kimimiz de yaşamaya çalışıyor zombi gibi. küçükken hep büyümek isterdik fakat işte çocuk olduğumuz için bilmezdik büyümenin ne kadar kötü olduğunu. işimiz zor vallahi. neyse hepinizin cuması mübarek olsun.