Hayatımda ilk kez şans yüzüme güldü. Otobüse girdiğim gibi etrafa bakındım ve yine bir direğe tutunmuş halde kulaklığı vasıtasıyla bir şeyler dinleyen onu gördüm. O anki mutluluğumu tarif edemem. Bir önceki gün ağlamaktan kendisini parçalayan Elif gitmiş neşeli Elif gelmişti yine. Söyledim zaten, o dönem çekingen değildim aksine herkesle konuşan çekingen insanı acmak icin ortamı yumuşatacak muhabbetler yapan birisiydim.

"merhaba, ben seni tanıyorum!" dedim ama hatırladıkça gülüyorum, bu ne biçim bir konuşma başlatma şeklidir.

çocuk bayağı şaşırdı ve yüzüme bakıp kim olduğumu kontrol ettikten sonra ayakkabılarına bakarak

"Tanıdığınızdan emin misiniz? Sizi çıkaramadım da." dedi. Sesini unuttum ama sesi hakkındaki fikirlerimi unutamıyorum, o nasıl bir sesti ya. Çok güzeldi.

"Dün ağlarken teselli etmiştin" dedim ve ardından tekrar yüzüme bakıp anında yine bakışını çekti.

"Ah, evet. Hatırladım, iyi misiniz?" dedi