eve değil parka gittim o gün, hayatımın tüm değerlerini sorguladığım bir gündü. Bir posta da parkta ağladım.

Hatta teyzenin biri beni durdurup "kızım iyi misin, biri bir şey mi oldu? Bu erkekler binler, kızlara ilaç veriyorlar. Hayatları kayıyor, sen bu erkeklere güvenme kızım. Birisi mi dokundu?" gibi şeyler söyledi. "yok ablam, sınavım kötü geçti." dedim ama inanmadı herhalde, korkup ona anlatmadığımı düşündü ve bana sarıldı.

Tüm bunlarla ilgili işin en tuhaf kısmı, istemsizce 'gitmeseydin' lafı döküldü ağzımdan. Hayatım boyunca kimseyi sevmemiştim, erkek arkadaşım olmamıştı. Miraç (otobüsteki çocuk) hariç bu cümleyi kurabileceğim bir erkek bile geçmemişti hayatımdan.

çok saçma, biliyorum. ama kafamdaki mükmmelliyet figürünün karşılığı oydu o an için. Düştüğümde tutan kişi. O sadece konuştu, belki de insanlık vazifesini yaptı ama benim kafamda olay apayrı bir yere sahip oldu...

Ardından ağlamak için güçlü bir sebep bulmuş gibi tekrar "gitmeseydin" diye mırıldandım.