Küçükken başımdan geçen olayları anlattım. Abime su diye tuz ruhu zütürdüğümü, bardağı silip onun eline verdiğimi bile söyledim. Babam bembeyaz oldu. Ben hayatımda bu kadar hızlı bembeyaz olan birini görmemiştim. Babam ayağa kalktı. ilk baş afalladı. Yere düşecekken duvara tutundu. Odasına doğru gitti ve kapısını kapattı. Annem de ağlıyordu:

An-“Oğlum. Şakaysa komik değil. Bak. Oklavamı alır döverim seni bu yaşta.” Ben de ağlamaya başlamıştım.

b-“Anne. Keşke şaka olsa. Keşke.” dedim. Annem daha içten ağlamaya başladı. Ben ne iğrenç bir insandım? Bunca zaman sakladım. Annemin bugünkü ağlamasını unutmayacağım. Babam odadan çıktı. Elinde para vardı.

Ba-“Al bu parayı. Birkaç gün eve gelme.” kendini tutmaya çalıştığını çok net anlıyordum. Ama yine de ağlamaklı bir şekilde:

b-“Baba.” diyebildim.

Ba-“ÇABUK EŞYALARINI TOPLA VE ÇIK EVDEN.” Diye bağırdı. Ben de odama ağlayarak koştum. Sırt çantama birkaç eşya tıkıştırdım ve odamdan çıkarken son kez babama baktım. Babam bembeyaz olmuştu ama gözünden yaş gelmiyordu. Ben de evden çıktım. Evden çıkar çıkmaz babamın ağlama sesi geldi. Gitmemi beklemiş ağlamak için. Ben de kendimi attım sokaklara. Hem ağlıyor hem de koşuyordum. içimi birine dökmem lazımdı. Ağaca doğru yol aldığımı fark ettim. Belki de Kara kurtulmuştur. Koşarken biri arkamdan “Bir Bine” diye bağırdı. Duymuştum ama umursamadım. Sadece koşmaya devam ettim. Arkamdaki kişi bana yetişmiş olacak ki (Bu ne amk. Tüm gücümle koşuyorum ama adam bana 6 saniyede yetişyor. Sanki karınca ile yarışıyor amk.) kolumdan tuttu ve kendine döndürdü. Bu Kemaldi.