Ab-“Günahlarının bedelini öde ve kızı serbest bırak.” Günahlarımın bedeli mi? Ama nasıl? Aslında biliyorum. Ben bir katilim. Katiller günahlarının bedelini hapiste öder. Belki de polise gitmeliydim. Arkamda bir el hissettim.

Deniz-“Bir bine burada ne yapıyorsun? Ve bu yaralar da ne? Sen iyi misin?” Soru yağmuruna tutmuştu. Gözyaşlarımı silip arkama döndüm. Belli ki hiçbir şeyden haberi yok. Sadece samimi olduğumu düşündüğüm için şu soruyu sordum:

b-“Eğer birini öldürseydin, kaza ile, o günahının bedelini nasıl öderdin?” Bunu çok sessiz söylemiştim.

Deniz-“Ne diyorsun anlamıyorum. Sen iyi değilsin. Gel seni evine zütüreyim.” Ağırlığımı Deniz’e verdim ve benim evime doğru yürümeye başladık. Bana durmadan sorular sordu. Ben de merdivenden yuvarlandım tarzı yalanlar söyledim. Aslında bu yalan gerekliydi. Sevgi eğer olayı söylemediyse bir nedeni vardır. Ben de tam bu yüzden sustum ve gerçeği Deniz’den sakladım. Ev gözüktü ve Deniz’den ağırlığımı çekip kendi başıma yürümeye başladım.

b-“Buradan sonrasını kendim giderim. Evden gizlice çıktım ve gizlice de geri gireceğim. Kendine iyi bak. Pazartesi günü okulda görüşürüz.” dedim ve giderken

Deniz-“Yarın sizde toplanıyoruz unuttun mu şapşik?” Şapşik??? Hangi dilin hangi yörenin lafı lan bu? Bunu kim çıkardı amk. Şapşalın terbiyeli versiyonu. “Eğer kendini iyi hissetmiyorsan başka bir tarihe de alabiliriz.”

b-“Yok yok böyle iyi. Zaten kafam çalışacak kaslarıma ihtiyacım yok haftasonu için. Evim hemen şurası.”

Deniz-“Tamam. Bu arada eğer kaza ile yapmışsam onun ailesi ile konuşur af isterdim. Her ne kadar affetmeyeceklerini bilsem de. Görüşürüz.” dedi ve koşarak uzaklaştı.

Duydu mu yani? Tamam. Biraz korktum. Ama benden neden nefret etmedi? Böyle bir soruyu sormak “Ben katilim” demek ile aynı şey. Belki de soruyu öylesine sordum sanmıştır. Ama öylesine sorulacak bir soru da değil. Biraz daha burada durursam annem uyanacak babam da gelecek yani. Eve sessizce girdim. Annem hala uyuyordu. iyi haber. Ben de yatağıma geçtim ve bu olanları düşünmeye başladım.