Arkama korkuyla döndüm. Abim karşımdaydı. Onu görünce sevinç ile üzüntü arasında gidip gelmiştim. Tabi korku da var.

Ab-“Beni gördüğüne şaşırdın mı?”

b-“A abi. Ama sen…”

Ab-“Ölmüştüm değil mi? Evet. Zaten ölüyüm. “

b-“O zaman bende mi öldüm?”

Ab-“Hayır. Hala sefil hayatını yaşıyorsun.” Sefil hayatım mı? Abim asla böyle konuşmazdı.

b-“Sen abim değilsin. Kimsin sen?”

Ab-“Yoo yo. Abinim. istersen kanıtlayabilirim. Arkana bak. Biraz geçmişe döneceğiz.” dedi ve arkamı döndüğüm anda ağacın olduğu bölge yokoldu ve sahne değişti. Oradaki benim küçüklük halimdi. Top oynuyordum.

b-“A ama bu…”

Ab-“Evet. Benim öldüğüm gün.” Gözlerimi kapattım. Kapattığım anda güçlü bir kuvvetle gözlerim açıldı. Bu kuvvet korkmama yetmişti. Abim ise bağırmaya başladı:

Ab-“Bu sefer kaçamazsın. Geçmişinden kaçamazsın bu sefer.” Biliyordum ne olacağını. Sahnede abim benim küçüklük halimin yanına doğru geliyordu. Bağırmaya başladım.

b-“Abi gelme. Lütfen gelme.” Gözyaşlarımı durmuyordu. Olacakları biliyordum. Bu daha kötüydü.

Ab-“Boşuna bağırma. Kaderi değiştiremezsin. Geçmişi de değiştiremezsin. Ve de kaderinden kaçamazsın. Bu sefer kaçmana izin vermeyeceğim.” Sahnedeki abim benim küçüklüğümün yanına geldi. Kolundaki kan dikkatimi çekti. O gün mü Deniz’i kurtarmıştı yoksa?