Şimdi aralıksız bir senedir yurt dışındayım.. Son yedi aydır bir gün izin yapmadan 14 15 bazen 17 saat bile çalıştığım oldu.

Şu an bu hikayeyi yazmak bile benim için o kadar zorki çünkü uykuya ayıracağım o çok değerli zamanımdan feragat ediyorum. Bir kaç kere hastanede serum yiyip yatıp uyuduğum oldu kendimi toparlamak için.. Evet çok zor. Ama alıştım. Ve insan umutlu olduktan sonra gerisini düşünmüyor.

Tabi hala geleceğim belirsiz ne olacağı belli değil. Ama en azından çaresiz hissetmiyorum.