Nitekim pazartesi günü de annem ve kardeşim ile vedalaştıktan sonra hüzünlü fakat umut dolu bir şekilde bu yolculuğa çıktım. Geride bıraktığım anneme, kardeşime, evlilik planları yaptığım sevgilime, akrabalarıma, arkadaşlarıma, burada kurduğum bütün hayallere elveda derken sadece merhaba demesini bildiğim bir yere, uçağın kalkmasını bekliyordum.. Neden gitmek zorundaydım. Ülkemde başaramaz mıydım aslında? Belki çalışmaya devam etseydim, biraz daha çabayla iyi bir iş bulsaydım ne bileyim. Bir düzen oluşturabilseydim kendime.. Ama olmadı...

Belki bir süre sonra işsiz kaldıktan sonra yaş 27 28 29 olduğunda yine elimde avucumda bir şey olmadığında. Ne yapacaktım?..

Bizi bu kaygılara sürükleyenlere, eğitimin ve öğretimin içine edenlere. Üniversiteleri itibarsızlaştırıp Gençlerine polis ya da asker olmaktan başka doğru düzgün bir seçenek bırakmayanlara. Bu kadar gencini harcayıp ülkenin geleceğini yok edenlere. Bizi vatanımızı terk etmeye sürükleyenlere yazıklar olsun!