Ümit bey bana da aynı soruyu sorduğunda kendisine zamanında önde gelen bir teknoloji mağazasının çağrı merkezinde takım lideri olarak çalıştığımı söyledim. Sanırım hoşuna gitti.
Ardından her ikimizle de çalışmak istediklerini, yani bunun bir eleme olmadığını söyleyerek çalışma şartlarını ve maddi konuları konuşmaya başladık.
Sabah 10.00 akşam 18.00 saatleri arasında çalışacaktık.
Yapacağımız iş Cisco adı verilen sistemin otomatik olarak arayıp bir ses kaydı ile “Tebrikler her yöne 1000 dakika kazandınız. Hediye paketinizin hattınıza yüklenmesi için lütfen 1’e basınız” şeklinde bize bağlayacağı potansiyel müşterilere elimizde bulunan 1000 dk + 1 gr altın + dandik bir tablet bilgisayar şeklindeki paketi kredi kartı bilgilerini alıp 900 liraya satmaktı. Ve bunun karşılığında bize aylık 1200 TL + sattığımız paket başına 30 TL prim + yol masrafları ve anlaşmalı bir lokantada öğle yemeği vereceklerdi.
Bana para vermeseler de çalışmaya hazırdım. Zihnimi Yağmur’dan başka şeylerle doldurmalıydım. Gerçi bunu eylül ayında yapmaya çalışıyor olmam bile ne kadar anlamsız olduğuna bir işaret olsa da benim de Yağmur’un bana gösterdiği gibi O’na onsuz da bir hayatımın olabileceğini göstermem lazımdı.
“Ben kabul ediyorum” dedim,
“Ne zaman başlıyorum?”