Sırayla tanıttık kendimizi, ne kadar tanıyacaksa o kadarcık cümleden...
Bana geldiğinde sıra "Bulut ben 27 yaşımdayım. Sarıyer'de oturuyorum. Marmara Üniversitesi'nde öğrenciyim hala. Sanırım asla bitiremeyeceğim" dedim.
Sonda o esprimsiyi yapmasam iyiydi de benden önce çok ciddili olan cümlelerinin sonunda "yarışmacı arkadaşlara başarılar dilerim" deyince gaza geldim herhâlde.
Bir de güldük falan, mecburiyetten.
Kendimi huur gibi hissettim.
Aslında hiç yapmayacağım bir şeyi o anki faydası için karakterime ters düşse de yapmak durumunda olduğum her an hissettiğim gibi.