Yağmur’dan ayrıldıktan sonra ancak kendime gelebilen zat-ı alim, sigara parasına da razı olarak bir iş arayışına girmiştim.
Ne kariyer ne gelecek planı yapabilen biri olarak en kolay bulunan işlerden biri olan çağrı merkezi elemanı ilanlarında göz gezdirmeye karar vermiştim.
iş bulma sitelerinden birinde ismine bile bakmadan yaptığım 10-15 başvurudan sonra ertesi gün telefonum çaldı.
“Bulut bey ile mi görüşüyorum?”
Öyle şüpheyle sorulan bir soru idi ki ben bile afalladım.
“Evet” diyebildim, ama sessizce.
O ara popüler olan hesabınızdan terör örgütüne para aktarılmış tezgahına gelmeye yüzde bir sürü hazır olan ben karşı taraftan gelen yeni cümle ile rahatladım bir anda.
“Merhaba Bulut bey. Ben Klex Teknoloji’den arıyorum ismim Merve. Ekranımdan tarafımıza bir iş başvurunuz olduğunu görüntülemekteyim. iş arayışınız devam etmekte midir?”
“E-evet”
“Eğer sizin için uygunsa yarın saat 13.00’te görüşmek isteriz.”
“……”
“Bulut bey?”
“E-evet uygundur. Adresini- “
“Adres bilgilerini tarafınıza mail yolu ile size yollayacağız.”
“Anladım”
“iyi günler Bulut bey. Görüşmek üzere”
“Sağ olun” diyerek kapattım.

2013 yılının ikinci yarısıydı.
27 yaşımdaydım.
iyi kötü nasıl bir iş olursa olsun artık çalışmam lazımdı.
Ailemden yana bir sıkıntım olmasa da kendimi işe yarar biri olarak görmemi sağlayacaktı bu durum.
Yağmur’dan ayrıldıktan sonra Sülüman’dan ayrılmış Hürrem gibi kalmıştım ortada.
Bu ayrılık sonrası triplerim anlamsızlaşmıştı artık. Tekrar hayata kaldığım yerden devam etmem gerektiğinin farkındaydım.
Sonuçta bir Meryem Uzerli değildim ve bu kadar tükenmişlik sendromu bana fazlaydı.