ilkokulu aynı okulda ortaokulu aynı sınıfta, aynı ranzada altlı üstlü uyuyarak okuduk biz. Yediğimiz içtiğimiz ortak oldu hep. En son aramamda "aradığınız numara servis dışıdır" anonsu geldiğinde baya bir sövmüştüm. Nasıl olur da yeni numarasını haber vermez ki? Zaman içinde unuttum ben de. On beş yıl sonra küçük bir iş için memlekete gidişimin asıl bahanesiydi kardeşimden öte saydığım insan. Hesap soracaktım sözde. Hatta çocukluğumuzdaki gibi tekme tokat birbirimize bile girebilirdik. Mezarına vardığımda dizlerim bile tutmuyordu. Kalbimin üzerindeki ağırlığın bir tarifi yok. içimde dolaşan bir kere bile arayıp sordun mu, merak ettin mi pişmanlığı geçmek bilmiyor. Kendimden bu kadar nefret ettiğim başka bir zaman dilimi olmamıştır. Hayatı bu kadar ıskaladığım yetmezmiş gibi bir de sevdiklerimi son yolculuklarına bile uğurlayamayacak kadar acizsem niye yaşıyorum?