Bi anda bembeyaz bir ışık gördüm. Bembeyaz ışığın içinden ışıl ışıl 2 varlık çıktı. Çok güzellerdi. Beren'im kadar olmasada çok güzellerdi. Bunlar azrail olamazlardı... Gel dediler bana. Hareket edebiliyordum. Büyüleyici bir ses tonları vardı. Gitmek istemesemde ister istemez onlara doğru gidiyordum.

O güzel varlıklardan biri elini bana uzattı. Elini tuttum ve bi anda kendimi bembeyaz ışıkların sardığı bir odada buldum. Bu odadan düşündüğüm kişileri görebiliyordum.

Beren'imi düşündüm ilk önce. Yerde yatıyor. Bayılmıştı sanırım. Annemi ve babamı düşündüm. Annem feryat figan ağlıyor, babamda gözünden akan yaşlar eşliğinde annemi sakinleştirmeye çalışıyordu...

Ölüm ne garip şey anne...