Gerçek aşk acısı, varlığımızın en temel noktasına yerleşir, bizi en zayıf noktamızdan sımsıkı yakalar ve diğer bütün acılara derinden bağlanarak bütün gövdemize ve hayatımıza hiç durdurulamayacak bir şekilde yayılır. Eğer umutsuzca âşıksak, baba kaybından en sıradan talihsizliğe, mesela anahtarımızı kaybetmeye kadar her şey, diğer bütün acılar, dertler ve huzursuzluklar, her an yeniden kabarmaya hazır olan bu asıl ıstırabımızın tetikleyicisi olur. Benim gibi aşk yüzünden bütün hayatı altüst olmuş biri, diğer bütün dertlerinin çözümünün de aşk acısının sona ermesiyle mümkün olacağını sandığı için, içindeki yarayı istemeden daha da derinleştirir. Orhan Pamuk - Masumiyet müzesi.

Öğle arasını bahçede türkü dinleyerek geçirdikten sonra nöbetçi öğretmenin başımda dikilmesi ile bitmesini anlamam arasında çok uzun bir süre geçmemişti sanırım.

Sınıfa gittiğimde arkaya geçtim o gittikten sonra gittiğim sıraya. Oturdum sıraya. Öğretmenin gelmesini bekliyordum. Öğretmen geldi. Defterlerimi çıkarmak için çantamı açtığımda çöpe attığım kitabın çantamda olduğunu gördüm. Bir sayfası kabarıktı. O sayfayı açtığımda küçük bir kağıt parçası gördüm. Kağıtta şunlar yazıyordu;

Onlara küsme. Onlar bizim ebedi dostlarımız. Onlara küsersen hayata küsersin. Yarın senden yeni bir kitap bekliyorum. * *

Gülümseyip notu kitabın arasına koyarak çantama koydum ve Beren'e baktım. Önündeki kız ile konuşuyordu. Suratımda aptal bi gülümseme ile ona bakıyordum. Daha sonra farkında vardım olup biten herşeyin. Gülümsemeyi bıraktım. Geçmedi. Hiçbirşey geçmedi. Dedim ya, ASOSYALiM BEN!

Ders işlenirken kapı çalındı. Nöbetçi öğrenci beni ve Berkay'ı müdürün istediğini söyledi. Nöbetçi öğrenciye bakıp yavaşça yerimden kalktım. Kapüşonlum hala kapalıydı. Beren'in önünden geçerken kapüşonumu çıkardı. Dönüp ona baktığımda gülümseyip göz kırptı. Önüme dönüp gülümsedim. Daha sonra farkına vardım herşeyin. Silindi yüzümden gülümsemem. Geçmedi. Hiçbir takun geçtiği yoktu...

Aşk ve mutluluk, nedense, hep birbirlerine yakın anılsalar da, aşk mutluluk getirecek diye bir şey yoktur. ” ‘Mutsuz oluruz’ diyorsun. ‘Herkes mutlu olacak diye bir kural yok, biz de mutsuz olalım.” Belki de önemli olan tek şey aşka cesaret edebilmektir?

Emrah Serbes - Hikayem Paramparça!