Evde her zamankinden fazla ilgi vardı üzerimde. Alışık değildim. Sıkıldım ilgiden odama geçtim. Kitap okuyacaktım. 3 saatten fazladır kitap okumuyordum. Ekgib hissediyordum.

Açtım tekrar her kitabımda olduğu gibi iki tane aldığım Ali Lidar'ın Tesirsiz Parçalar kitabını. Rastgele bir sayfa açtım. Şu dizeler çıktı karşıma ;

Kalktı. Kakmasa da olurdu. Yatağından yirmi gün bile çıkmasa ailesinden başka kimse fark etmezdi. Başka kimse için fark etmezdi. Yokluğuyla herhangi bir fark yaratmayacak kadar şeffaftı sanki... Kitaplığına doğru yürüdü. Yabancı'ya uzandı eli, sonra Dönüşüm'e... Gülümseyerek vazgeçti. Tekrar yattı. Yatmasa da olurdu. Yatağına yirmi gün bile uğramasa ailesi dahil, kimse fark etmezdi. Farkındaydı olup biten her şeyin... Gülümsemekten vazgeçti. Geçti...

Gülümsedim önce. Sonra farkına vardım olup biten herşeyin. Asosyaldim ben. Gülümsemekten vazgeçtim. Ama geçmedi. Herşey daha kötüye gidiyordu. Günden güne aşık oluyordum Beren'e. Olamazdım. Unutmamalıydım. Asosyalim ulan ben. Asosyal. Utanıyordum. Hem, zaten daha bugün kızın gözü önünde dayak yedim. Kim isterki asosyal, dayak yiyen, burnu kırık bi çocuğu. Kendine gel dedim kendi kendime.

Kitap okudum gene akşama kadar. Akşam uzun süredir açmadığım bilgisayarımı açtım. Youtube yazdım arama çubuğuna Youtube geldi. Açtım o güzel müziği. ;

https://www.youtube.com/watch?v=QXn_m47lXW0

Akıma geldi Beren'in o okul tişörtünün üstüne giydiği gül pembe rengi kazağı. Dinlemeye başladım.

Sen gülünce güller açar gülpembe
Bülbüller seni söyler
Biz dinlerdik gülpembe

Ama dedim ya. imkansızdı. Utanıyordum. Asosyaldim ben.