Kendimi bildim bileli kitap okumaya aşık bir insanım. ilk okulda yaşıtlarım 30 sayfalık kitapları zor bitirirken ben tam bir Sabahattin Ali hastasıydım. Hatim ederdim kitaplarını. Sokaktaki 2 arkadaşım haricinde asosyaldim. Arkadaşım yoktu. Bu şekilde liseye kadar devam etti hayatım. Kitap benim yaşantım olmuştu.

Liseye kadar asosyal gelmiştim dediğim gibi. Lisedede değişmedim. Bu şekilde asosyal devam ediyordum. Lisenin ilk ayı bitmişti sıra arkadaşım haricinde konuştuğum kimse yoktu sınıfta. Onunlada zaten sabah merhaba okul biterken görüşürüz. Kitap hastalığım devam ediyordu. Ailem kitap okumamdan memnundu, ama bu bende hastalık gibi devam ediyordu. Bir gün okuldan geldim ve odama girip gene akşama kadar kendimi kitaplarıma verdim. Akşam babam geldiğinde sofrada babamla aramızda şu konuşma geçti;

Babam : Oğlum okul nasıl gidiyor arkadaş edindin mi?

Ben : iyi gidiyor baba evet yavaş yavaş kaynaşıyoruz sınıftakilerle. Aslında hiçbiri umrumda değildi. Hiçbiri ile muhabbetim yoktu.

Babam : Oğlum, bak kitap oku. Kitap okumak çok güzel birşey ama birazda hayatını yaşa. Gençsin. Çık arkadaşlarınla gez, kız arkadaşın varsa onunla takıl sürekli kitap okuyorsun.

Ben : Baba öyle ortamları sevmediğimi biliyorsun. Kız arkadaşım falanda yok zaten.

Baba : Neyse ne. Söylediklerim aklında bulunsun biraz sosyalleşmeni istiyorum. Para ihtiyacın olursa bana söylemen yeter.

Ben : Tamam, hadi afiyet olsun size ödevim var onları yapıcam.