Ben:Ne toptancisi?
Annem:Ya işte pazar kuranlar falan (Saatine baktı) Geç kalıyorum ben oğlum hadi cikiyim
Ben:Annem açık adresini versene suranin.
Annem:(Bi kağıda yazdı) Dikkat et hadi öptüm (Aceleyle çıktı)

Pazarcılık? Ben? Yapamiycagımı düşünmek istemedim. Hayatim zaten bi yokuşta.Ben artık frene basmak istiyorum.Bi sigara yaktim,bi çay koydum. Yapabilirdim.Kendimi buna inandirmak zorundaydim. Saat 7 de çıktım, Taksim'e gittim. Dükkana girdim.

Ben:Kolay gelsin
Ercan:Hosdeldiniz.
Ben:Ercan benim Yunus, kuzenin...
(Tokalaşıp sarıldık)
Ercan:Vaaaay! Kusura bakma kardeşim hatırlayamadım bi an.Gel otur bi çay soyliyim.
Ben:Olur kardeşim.

Caylarimiz geldi.

Ercan:Uzun zaman oldu ya.Ayla teyzem nasıl?
Ben:Iyi oda çalışıyor, napsin... Ben şey diycektim sana ya,bu kiyafetleri... Hani alsam... Pazarda satabilir miyim?
Ercan:Tabii satarsin.Ben sana indirimde yaparim kardeşimde sen okula devam etmiyo musun?
Ben:Yok ya su an ara verdim.
Ercan:Peki. Detayli konuşalım.Ben birer çay daha söyledim...

Zamanı geldi.Bi ise yaramanin. Bana gore bi iş mi? Değil. Bunu bilsemde yapmaktan başka çarem yok. Anneme köstek değil destek olmak zorundayım artık. Benim için yepyeni bi sayfa diye düşündüğüm bu iş için hazır hissediyorum. Hayatin en guzel yanı, yarın nolcağını bilmemek...