Saat 4.51.Sahildeyim,3 yıl önce trafik kazasında kaybettiğim babamin arabasında. Annem evde uyuyor şu an.Liseyi bitirdim, hala bi baltaya sap olamadım. Hala evde bi taka yaramayan bi adamım.

"Ne zaman adam olucaksin Yunus?"

Hayatimin her döneminde bu soruyu sordum kendime. Annem karşı apartmanin merdivenlerini sile sile okutturdu beni.Tek oğluydum. Hala o suyu o kovaya batırdiğında içimde bir çok şey ölüyor. Annemden başka kimsem yok. Bundan sonra napıcağımı bilmeliyim artık.He bide eve gitmeliyim artık.

Arabayı eve doğru sürmeye başladım. Sabah 6 ya geliyordu saat.Eve gittiğimde annem uyanmış kahvalti hazirliyordu.

Annem:Günaydın oğlum.
Ben:Günaydın annem.
Annem:Yoktun bütün gece...
Ben:Sahile gittim hava almaya ya.
(Montumu çıkartıp astım, kahvalti masasına oturdum.)
Ben:Anne...
Annem:Efendim oğlum...
Ben:Ben sana fazlalık mıyım?
(Önüme bi bardak çay koydu)
Annem:O nasıl laf öyle? Sen benim evladimsin.Iyi ki doğurmuşum seni. Senden başka kimim var?

Çay bardağına boş boş baktım... Ben varımda noluyo ki sanki?

Annem:Hadi kahvalti yapalım, temizliğe gidicem bugün.

Bazende evlere temizliğe giderdi.

Annem:Kuzenin varya, Ercan.
Ben:Ee?
(Annemde masaya oturdu)
Annem:Toptancı açmış burda. Kiyafet satıyomuş...

Bu cümleden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.