5. Bölüm

Ertesi gün, yataktan kalkıp mutfağa gittim. Kardeşim hala uyuyordu, annem de uyuyordu herhalde, kapısı kapalıydı. Yüzümü yıkayıp üstünü başımı düzelttim. Kardeşim de o sırada uyanmıştı. Günaydın diyip kendimi dışarı attım. Bizim arkadaşlar yine takılıyorlardı sokakta. Onların yanına gittim. Tabi iki gün önce silah almak için paralarını çaldığım için bana kızgınlardı. Gönüllerini almak için borcumu ödedim ve özür diledim. Hayat memat meselesiydi sonuçta. Banka soymak için silah aldığımı söylemedim ama önemli bir borcumu kapatmak için çaldığımı söyledim. O olayı tatlıya bağladık.

Onlarla uzun uzun sohbet edip biraz sorunlarımdan uzaklaşmak istedim. Sonra eve geri döndüm. Kapıyı açıp içeri girdiğimde kardeşimi kanepeye oturmuş ağlarken gördüm. Yanına gidip ne olduğunu sordum. Birşeyler demeye çalıştı ama diyemedi, parmağıyla annemin odasını gösterdi. Hemen odaya fırladım. Ama o manzarayı görmez olaydım! Ne olduğu ortada. Annem nefes almıyordu. Onu da kaybettik!

Kendime geldikten sonra bunu bir kabus sandım kendimi uyandırmak için tokatlamaya başladım. Kapı aralığından bizim oda görünüyordu. Yerde bir parke düzgün yerleştirilmemişti. Sabah farkedemedim herhalde. Annem silahı görmüş olmalı tabi kalbi de dayanamamış olmalı.

Kardeşimle beraber sakinleştikten sonra komşularla beraber cenaze işlerine daldık. Cenaze törenini yarına ayarladık. Ayrıca yarın Ekrem’in bana verdiği sürenin dolduğu gündü. Bu şerefsiz önce babamı sonra da annemi elimden aldı. Artık üzüntü ve korkunun yerini yavaş yavaş nefret ve intikam isteğine bırakmaya başlıyordu. Yaşama tutunacak birşeyim kalmadı artık. Paramız yok. Ailemden sadece kardeşim kaldı. Bir haftada hem babamı hem de annemi kaybettim. Artık ne yapayım ki? Kardeşim zaten 19 yaşında ve sap gibi. Kendi ayakları üstünde durabilir. Benim ait olduğum yer artık kodes. Ekrem’i öldürecektim. Kararımı verdim. Yapacağım. O benim babamı ve annemi öldürdü. Bunu onun yanına bırakamam. Silahım da var. Tetiği çektim mi iş tamamdır.