"Neden kocamı, çocuklarımı öldürdünüz. Neden ben bu odadayım." şaşkın şaşkın baktım kadına. "Kocan borç almıştı ve ödemedi, oysa ki ödeyecek parası vardı. Çocukların." dedim durdum, ellerimi birleştirip sıkmaya başladım. "Burda olmamım sebebi senin huurn olmam bundan sonra değil mi?" diye sordu çaresiz gözlerle. "Hayır." dedim. "Çocuklarımı sen öldürmedin veya kocamı ama en az öldürenler kadar suçlusun." dedi. Sesi titriyordu. "Haklısın." dedim. Bir şey söylemedi. "Uyumak istiyorsan uyu." dedim. Şaşkın şaşkın bana baktı. "Bundan sonra ne olacak." dedi. "Bilmiyorum." dedim. "Hiçbir şey değişmeyecek." dedi. "Çırpınsam, bağırsam, çağırsam hiçbir şey değişmeyecek." durdu, ağlamaya başladı. "Elimden bir şey gelse seni kurtarmaya çalışırdım." dedim. "Senin iyi biri olduğun belli." dedi ardından ellerime sarıldı. "Ne olursun, bu gece ne istiyorsan yapalım ama beni burdan kurtar." dedi. Şaşkın şaşkın gözlerine bakarken ellerimi çektim. "Ben güçlü biri değilim." dedim. "Ama benim burdan çıkmama yardım edebilirsin, ne olursun yardım et." diye yalvarıyordu. "Elimden bir şey gelse burda olmazdın." dedim. "Ne istiyorsan yap bana ama beni burdan kaçır." dedi ardından dudaklarımı öpmeye başladı, ittim. "Uyumak istiyorsan uyu." dedim. Şaşırmış bana bakıyordu.