Arabamı park ettiğim yerden çıkarttım ve evimin yolunu tuttum. Evime doğru giderken kurşunlanmış görev aracına son kez baktım. Ellerim titriyordu. Sinirlerim bozuldu ağlıyordum.
Herşey bir anlığına çok fazla gelmişti kulaklarımda insanların çığlıkları yankılanıyordu ve birde öldürdüğüm o son güvenliğin suratı kalmıştı aklımda.
Elerimin titremesinden az daha kaza yapıyordum. Güç bela eve geldim. Üstümdeki leri çöpe attım, Üstüme daha rahat bişeyler giyip Herzaman oturduğum balkon masasına gittim. Masanın üstünde duran sigaradan bi tek alıp yaktım. Sankinleşmeye çalışıyordum. Ordan bakınca binlerce ışık gözüküyordu kimbilir daha ne hayatlar, şuan ölüp ,şuanda doğan çocuklar, ayrılan sevişen kavuşan çiftler vardı. Hayat bir tiyatroydu sahnesi bitenin çıktığı. Artık hiçbirşey gerçekci gelemiyordu bana.
Furkan aklıma geldi. Acaba kazım ve rızanın öldüğünü duyunca napıcaktı heleki Rıza'yı Tarık beyin öldürdğünü duyunca.
Furkan'ı aradım. Açtı. sesimi düzeltip konuşmaya başladım .
- Alo kardşeim nerdesin dedim.
+ Hiç kanka öyle kızlarla takılıyoruz. Bodrumdayım dedi. arkasından müzik ve kız sesleri geliyordu.
- Buraya ne zaman geliyosun.
+ Ya iki gün daha burdayım bilmiyorum noldu.
- Ya bişey yok ta biraz erken gelsen iyi olur dedim.
+ Bidakika diyip sessiz bir yere geçti.
Noldu lan söyle
- Gelince anlatırım böyle telefondan olmaz.
+ Çatlatma beni Sedat söyle.
- Kazımla Rıza..
+ Nolmuş onlara.
- Öldüler. dedim.
hiç bişey demeden telefonu kapattı.
Bir duşa girip yatağıma geçtim. ama gözüme uyku girmiyordu. Aklıma Rızanın kafasının parçalanıp kanların heryere sıçrayışı geliyordu. Gün ağarmaya başlamıştı. Bi süre sonra uykuya daldım.

• * Beyler bir Akşam Yemeği yiyip devam edicem .. Aynen, Canan hanımla..