Kalmadigimi söyleyerek yalanlar söyledim. Yakigibli değildim. Zengin hiç değildim.Ama insanlara en degerli olan ancak kıymeti bilinmeyen şeyi verdim. Sadakat. yanımdaki kişinin işi için hep kendimi feda ettim. Asla hayır demedim lakin benim işim için hickimse kılını kıpırdamadı. Sokaklarda yalnız başıma dolaşırken hep kolumda sevdiğim olsun istedim. Sadece bunun hayalini kurdum.Bu umitle şehirler, ortamlar degistirdim ama sorun bendeydi. Kimse Parası olmayan, konuşurken karsisindaki kırılmasın diye binbir takla atan birisini sevmez. Aksine kaba, yavşak ve adi olduğun zaman sevilirsin. Bunu anladığımda cok geçti. Kendimi degistiremezdim.2 sene sevdiğim kizin resimlerine bakarak, veyahut beni sevebilecek birini arayarak dolaştım durdum. Sevdigime acıldığımda beni ihbar etmekle tehdit etti. Ağır sozler soyledi.Ama hak veriyorum.Alt sınıftım ya ben.Ben olsam ben de kendimi sevmezdim.
Artik yoruldum.Ne yasitlarim gibi dincim,ne de istekliyim. Gozlerimin altı halka halka, saçlarım ak oldu. Digerleriyle yarışacak gücüm kalmadı. Allah onlara en azından bir şeyler vermiş. Kimi zengin, kiminin ağzı iyi laf yapıyor, kimi yakışıklı. Bana ise sadece uzaktan seyredebilme yeteneği vermiş. Millet mutlu oluyor,ben seyrediyorum.