Bir kaç gün geçmişti klagib hayatım yine devam ediyordu. Çıkışta Tuğçeyi evine kadar bırakırdım. Yol çok uzundu ama onun için değiyordu. Hafta sonları arada sırada Furkanla takılıyordum . Akşamları annemle vakit geçiriyordum. Onun mutlu olması yanımda olması herşeye bedeldi zaten artık benim için annemi mutlu etmek isteklerini yerine getirmek zorunluluktu ki bundan hiç rahatsız değildim.
Kalan hayatımın değişeceği gün gelip çatmıştı. Okul çıkışında Tuğçeyi evine bırakmak için otobüs durağına yürüyordum telefonum çaldı arayan babamdı.
içimde büyük bir huzursuzluk vardı o telefonu hiç açmak istemedim. Telefon elimde sadece bakıyordum elim titriyordu. Gözleirm doldu içimden dualar ediyordum.
Tuğçe elimi tuttu.
+ Noldu aşkım.
- bişey.. bieşy olmadı dedim.
sakinleşip telefonu açtım. Babamın sesi titrekti.
+ Oğlum eve gel. dedi ve kapattı.
Tuğçeye gitmem gerekitğini söyleyip eve doğru koşmaya başladım. Koşarken hiçbişeyi düşünmüyordum.
sadece içimden lütfen lütfen yapma diyordum. Diyordum da kime diyordum, duyan varmıydı bir yerlerde beni... Bilmiyorum
Eve geldim evin kapısında sadece babamın ayakkabısı vardı.
Anahtarı zar zor çıkarıp içeriye girdim. Önümde babam vardı babamın yanında geçip seri şekilde odalara baktım. Annem yoktu. Babamın yakasına yapışıp.
+ Nerde o.?... Annem nerde be adam söylesenee.. diye ağlayarak bağırıyordum
babam hiçbirşey demedi. Ağlamaya başladı. Bana sarıldı.
+ Hayır!.. nolur ... nolur yapma.
hıçkırarak konuştu babam.
- O öldü oğlum. dedi
Yere oturdum hatırlıyorsam saatlerce hiç yerimden kalkmadan ağladım. Ölmek istedim. Bi daha hiç oradan kalkmak istemedim.