Cevap belliydi. Bir duyguyu iyi sekilde betimlemek icin o duyguyu hissetmek o duyguyu en iyi sekilde betimlemek icin o duyguyu yasamak lazimdi.

Kitabim basit ama agirdi. Bir adamin ayni benim gibi bir adamin olay cikarmak istemesi idi. Ama o farkli ben farkli idim. Benim o duyguyu hissetmem sartti. Telefonu masaya biraktim derin bir nefes aldim. Bir sinir vardi icimde. Butun siniri elimde toplamak istermiscesine hafifce havaya kaldirdim.

"Insanlar fedakar olamayacak kadar bencil. Onlari sen zorlamalisin. gibtigimin insanlarini sen zorlamalisin"

Icimdeki sinir her seye bedeldi elimi son hizla duvara vurdum. Bir kere daha bir kere daha bir kere daha. Yere dustum ve aglamaya basladim. Aglamak sinirden degil bu kadar duyguyu ayni anda yasamanin sorumlugundan dolayi agliyordum.

Neredeyse bir ay gecmis ben iyice dusunmustum. Arkadaslarimi aramis ustu kapali sorular sormus kendimce profesorun soylediklerini aklimdan gecirmis ve karar vermistim. Bana duyguyu verebilecek fedakar insanlar lazimdi.

Lazimdi iste anasini gibtigimin kitabi bir bas yapit olmaliydi. OLMALIYDI YAPMALIYDIM

Bana yardim edecek insanlarin oldugu polislerin " Aynasiz " diye nitelendirildigi uyusturucudan kacak silaha kadar her takun bulundugu o mekana gitmem lazimdi.

Her zamanki gibi giyinmis ve yola koyulmak icin kapiyi actim...