ben yandım siz yanmayın deme be, insan heves ediyor böyle şeylere, ne kadar saçma gözüksede böyle şeyleri insan yaşamalı, ders almalı, bende anlatayım, benimde bir ara öyle bir olayım oldu, internet üzerinden tanıştığım bi kızla, bir ay boyunca sadece wp insta böyle konuştuk, telefondan hergün konuşuyorduk, iki güne bir görüntülü konuşuyorduk, ilk başta o kız bana çok bağlanır diye korkmuştum, ben çok bağlanmışım, bir ayın sonunda yanına gittim, ankarada yaşıyordu ben başka bir şehirde, gittiğim gün son lys sınavı vardı, sınavdan çıkar çıkmaz buluşacaktık, oteli falan o ayarlamıştı benim için, ankaraya nerdeyse hiç gitmedim, hiçbirşeyini bilmiyorum, herşeyle o ilgileniyordu, gittim, sınavdan çıktığında da buluştuk, üç gün geçirdik birlikte, çok güzeldi, hayatımın gerçekten en güzel günleriydi, sonra tekrar ben kendi şehrime döndüm, bu arada o bir sene sınıfta kalmış, normalde aynı yaşıtız, ben üni birdeydim, tekrardan kendi şehrime döndüğümde, yine konuşmaya devam ettik, yine güzel gidiyordu herşey, ama eskiden o bana derdi, sesini duymak istiyorum, görüntülü konuşmak istiyorum diye, artık hiçbiri kalmamıştı, ya ben arıyordum ya da konuşmuyorduk, saçma sapan mevzuları sorun ediyordu, saçma sapan değil belki ,ama benim için önemi olmayacak şeyleri sorun gibi gösteriyordu, daha sonra bir kere yanına gitmeyi teklif ettim, reddetti, normalde o benim yanıma gelecekti birkaç günlüğüne, ama sonradan o da kaldı, görüntülü konuşalım diyordum, yarın ertesi gün haftasonuna diyerek erteliyordu hep, en sonunda ayrıldık, ama ayrılma sebebim tamamen farklıydı, gerçekten ayrılmamıştım, konuştukça kavga ediyorduk tartışıyorduk, benden daha fazla nefret etmesinden korktum, yaz okulum vardı o zamanlarda, yaz okulu bitince yanına gidecektim, ona haber vermeden, çünkü haber verseydim gelme diyecekti biliyorum, ama yanına bir anda gidince reddedemez dedim, ayarladım herşeyi, doğum gününden bir gün önce yanında olacaktım, hediyesini aldım, biletimi aldım, gittim, tam beş saat çarşıda bekledim telefonla aradım, açmıyordu, uyuyor diye tahmin ettim, öyleymiş de zaten, öğleden sonra 2 gibi sonunda döndü, ve dediği şeyler şu şekildeydi, neden emrivaki yapıyorsun, haber vermeden geliyorsun, ayrıldık bitti, neden uzatıyorsun tarzı şeyler, ben diyordum bir kere olsun yanıma gel hiç değilse yüz yüze konuşalım, ama gelmedi, en sonunda hiçbirşey demeden kaldım öylece, hediyesini onun tanıdığı bir kafeye bıraktım, daha sonra alması için, gece yarısına kadar düşündüm düşündüm, belki birşey der, en azından bir dakikalığına da olsa yanıma gelir diye düşündüm, o kadar kötüydüm ki, oturdum sessiz sakin bir yere, bir yandan sigara içtim bir yandan ağladım, ne ankaraya kadar 8 saatlik yolculuğu çektiğim koydu, ne onun dışındaki gereksiz şeyler, yüzüme dahi bakamıycak kadar ne kötülük yapmış olabilirim diye düşündüm, daha sonra otobüse binip kendi şehrime döndüm tekrardan, o günden beride hiçbirşey demedi, ne bir mesaj ne de bir haber alamadım, bu olayı daha bu sene yaşadım
yani demem o ki böyle şeyleri insanın yaşaması gerekiyor bazen, sıradan hayattan çıkması gerekiyor, ben yandım siz yanmayın diyemem, ama elinizden geliyorsa, bu yaşadığınız olayları unutmaya çalışın, kafanıza takmamaya çalışın, ben yapamıyorum, hala hergün fotoğraflarına bakıyorum, hala mesajlarımızı okuyorum ses kayıtlarını dinliyorum, aklımdan çıkaramıyorum, aeo