Yaklaşık 2 hafta burada kalacak sonra Bodruma geri döneceğini söyledi ve hemen hemen her gün birlikte zaman geçirdik birbirimizden ayrı olan o 3 ayın acısını 2 haftada çıkarmış gibiydik.Onu çok özlemiştim bunu fark ettim. Ayrılık zamanı geldi okuldan çıkmıştık akşama doğru okulun orada servise binecekti, okulun parkının oraya gittik ve buluştuk. Benim yanımda 16 yıllık arkadaşım olan Asım onun yanında ise çok samimi olan arkadaşı Beyza vardı. Dakikalarca sarıldık ağlamaya başladı benimde gözlerim yaşardı ama ağlamadım. Artık güçlü bir insandım ve mesafelerin 2 dostu ayıramayacağını düşündüm. Artık sarılmaktan kollarımız ağrıyacak duruma gelene kadar sarıldık. Sadece sarıldık ve gitti, arkasını döndü ben ona bakıyordum bana doğru koşmaya başladı ve bana tekrar sarıldı, bana sarılırken ben her zaman yanındayım beşikten mezara kadar dedim bu sefer tamamen ayrıldık ve gitti. Asıma döndüm ve her şeyim o lan benim dedim. Yüzüme bakıp kavuşursunuz kardeşim dedi biraz yürüdükten sonra evlere dağıldık.Ona adadığım her kelimesinde bizi gördüğüm şarkıyı dinleyerek uykuya daldım. Günlerim sürekli bir melankoli havasında geçmeye devam ediyordu ama mutlu gibiydim çünkü Irmak yanımdaydı. Melankoli benim artık hayat felsefem haline gelmişti, bir türlü bu ruh halinden çıkamıyordum, melankolinin içindeyken yaşadığım her güzel an benim için eşsiz zevk veriyordu ve bittiğinde tekrar karamsar bir insan oluyordum.
Onunlayken dünyanın en mutlu adamı
O yokken bir hiçtim
Aşık mı oluyordum lan ben ?