Kameralarımızı açtık... Neslihan'ın insanlar üzerinde ilişki konusunda daha iyi bir üslubu ve havası vardı. Soruları o soracaktı. Nedim Bey'in evlatlık kızı son derece korkuyla bakıyordu.
Açıkçası şehirde o ana kadar gördüğüm en korku dolu gözler ondaydı...
Sözü Nedim Bey aldı ve anlatmaya başladı ;
"Deprem günü hava çok kasvetliydi... Normalde 8 de kararan hava o gün 6 sularında kararmış , tatlı bir lodos esmeye başlamıştı. Bütün köylü o saatte uykudaydı diye tahmin edeceksiniz ama ilginç bir şekilde herkes depremden önce uyanmıştı... Lodosun sesi kulakları sağır edercesine artmıştı... Pencereden dışarı baktığımızda güneş sanki denizden yukarı fırlıyor , köyün üstüne doğru geliyor gibiydi.Her yer sapsarı olmuştu... Daha sonra önce pencelerin camları , sonra aynalar , daha sonra kapılar... Şiddetle açılıp kapanıyor ve sonucunda kırılıyordu... Ben alt kata inip çocuklarımı kurtarmaya çalıştım. Eşim dışarıya çıktı... Dualar ediyor , tekbirler getiriyordum... Şükür bitmişti... "
Nedim Bey'e peki depremden sonra daha ilginç şeyler olup olmadığını sorduk...
"Benim başıma gelmedi , ama ertesi sabah köy mezarlığındaki mezar taşlarında isimler silinmişti... Sanki cenazeler göç etmişti... " dedi.
Kayıtı durdurduk... Nedim Bey odadan çıktı.
Daha sonra eşi geldi... O da Nedim Beyle aynı şeyleri söyledi diyebilirim... Farklı olarak o evde yıllar önce rahmetli olan babasının sesini duyduğunu ve
"Uyan kızım , uyan kızım" diye ona seslendiğini , akabinde de deprem olduğunu anlattı.
Geriye Nedim Bey'in 20'li yaşlarındaki evlatlığı ve 25'li yaşlarında olan kızı kalmıştı.
Onlar Nedim Bey ve eşinden daha gizemli duruyordu.