Bazen sosyopat olduğumu düşünüyorum.
Hayatım boyunca özlem duygusunu hissetmedim.
Ne annemi babamı özledim ne kardeşimi ne de kız arkadaşımı.
Sadece çok uzun bir aradan sonra görürsem biraz mutlu olurum içim ısınır o kadar.
Dedem vefat etti, hiç üzülmedim; sadece bi yüzünü göstermişlerdi kefen için o zaman bi iki damla yaş döküldü gözümden.
O da dedemi çok özlediğimden öldüğüne üzüldüğümden değil. "Bende böyle ölücem" dedim kendi kendime.
Çok kötü şeyle yaptım buraya yazmaya çekindiğim başıma bi bela açar diye.
Herhangi bi pişmanlık hissetmiyorum hiçbiri yüzünden.
Kendimi dışarıya çok iyiymişim gibi göstermekte üstüme yok.
Bi kız düşüreyüm desem öyle bi tiyatro yapıyorum ki size anlatamam. Tanıyamazsınız beni.
Bambaşka biri olup çıkıyorum. Çünki biliyorum ki, Gerçek beni aklı başında hiç kimse istemez.
Kız arkadaşlarım her zaman etrafıma ördüğüm bi duvar olduğundan bahsedirdi, bende " gibtir ordan ne duvarı film mi bu amk " derdim.
Mutluluğu, üzüntüyü, heyecanı net bi şekilde hissetmedim 17 18 yaşıma kadar ama yine de hissedebiliyordum yani.
Son 4 senedir hiç bir tak hissetmiyorum.
Sadece arada aptal aptal dertlenip kendime acırım o kadar.