"yokluğuna alışamıyorum" diyecek birini bulun.

4 sene 9 aylık ilişkim var ki bunun son 1.5 senesi ayrı şehirlerdeyiz ( 4 sefer yanına gittim)

Aradı ve sanırım yokluğuna alıştım dedi.
O kadar alıştım ki yokluğuna dedi.
Artık aramıyorum seni dedi.

Seni çok seviyorumlar bir süre sonra kendini seni seviyorumlara
Seni çok özledimler bir süre sonra bende senilere
Aşkımlar, bitanemler yerini canımlara daha sonra o sahiplenme eki olan "ım" kalktı ve can demeye bıraktı.

Bir mesaj attım dedim ki bana illa birşey demek zorunda değilsin. ismimi söyle eğer ihtiyacın olursa ama zoraki birşey deme.

Bilirsin dedi ben birinin zoruyla birşey yapmam içimden geliyor.

Aradan 2 gün geçmedi artık "can" demeyi de bıraktı.

Gün gelecek beni tamamen bırakacak!

Bunu eşşekler gibi biliyorum. Ama son kozu ben oynamayacağım. Bu ilişki benim sözlerimle bitmeyecek. O bitirecek ve bir gün şarkıda da dediği gibi;

Bu devran hep böyle sürüp gitmez ki
Sen de solacaksın günün birinde
Aklına gelecek ayrılığımız
Pişman olacaksın günün birinde
Senin de saçına karlar yağacak
Senin de gözüne yaşlar dolacak
Elbette kalbini biri yakacak
Beni anacaksın günün birinde

Ne geri dönecek yolun olacak
Ne de tutunacak dalın kalacak
Korkarım pişmanlık sonun olacak
Yalnız kalacaksın günün birinde

Senin de saçına karlar yağacak
Senin de gözüne yaşlar dolacak
Elbette kalbini biri yakacak
Beni anacaksın günün birinde

Edit: beyler hepinize çok teşekkür ederim derdime ortak oldunuz. Kimseye anlatamadıklarımı anlattım burada sağolun seviliyorsunuz.