Ertesi gün Tunceli'deydim. Evlerine gittim. Hani ben bir çay içer döner diye düşünürken adamlar kurmuş rakı sofrasını. Binbir çeşit yemek hazırlamışlar..

Yer sofrasını ne kadar özlemişim..

Duvarlarda Hz Ali resimleri vardı.

Yanlarında da bir sürü bağlama..

O kadar iyi davranıyorlardı ki.. O zaman bir kez daha anladım ırkçılığın ne kadar kötü bir şey olduğunu. insanları kategorileştirmenin ne kadar basitleştirildiğini.. Utandım bir an.

Yemekleri yedik. Başladılar türkü söylemeye. Öyle güzel çalıp söylüyorlardı ki,kendimden geçmiştim sanki..

"Vakti seherde açılır perde,

Düştüğün yerde derman sendedir.."

Gitmek istedim bırakmadılar. Dinlen yarın gidersin oğlum dediler.

Yattım.

Sabah Eftelya geldi kahvaltıya uyandırdı.

Rüyada gibiydim sanki.

intihar bir an olsun çıkmıştı aklımdan.