Ahmed Arif'ten özür dilerim. O sinirle kitabını duvara fırlattım.

Ulan şu hayatta neden gülemiyordum ben?

Ne zaman sevinsem yumruğu yiyordum. Oturuyordum.

Dolapta biraz viski vardı. Aldım kafama diktim. Başım dönüyordu. içim içime sığmıyor, taşmak istiyordum.

Bir tel kıvırcık saç.. bu kadar mı bir insanı yıkabilirdi. Bu kadar mı lan!

Ne istiyorsun hayat benden, ince bileklerimle tutunamıyorum sana.

Onları mı istiyorsun!

Al o zaman!

Arka fonda Ahmet Kaya çalıyordu.

"Dün gece gördüm düşümde 
Seni özledim anne 
Gözlerinden akan bendim 
Düştüm göğsüne 
Söyle canın yandı mı anne?
Camlar düştü yerlere 
Elim elim kan içinde 
Yanıma gel yanıma anne."

Sadece ellerime ılık ılık akan kanı hissediyordum. Başım gittikçe hafifliyordu.

Ortalık bulanıklaştı..

Uyandığımda hastanedeydim. Yukarı baktım,bir ünite kan takmışlardı.

Acaba kimin kanıydı?

Bileklerim pansumanlıydı. Başımda Ali ve Ahmet vardı.

Pgibiyatrist geldi ve pgibiyatri servisinde yatacağımı söyledi.

Deli miydim ben?

Rahat rahat ölmek de yasak olmuş bu ülkede demek.

Size ne ulan huur çocukları! Size ne!