1 ay sonra üç beş türkü çalmaya başlamıştım bile. Ahmet söyle de diyordu. Söyleyemiyordum. Sadece çalıyordum.

Sema'yla sık sık görüşmeye başladık.

"Sen ne garip bir şeysin böyle" diyordu.

Bir gün ona şiir okurken kitabın içindeki saç telini gördü ve gözleri doldu.

Sonra iki damla döküldü..

"Neden ağlıyorsun?" Dedim.

"Sana yaptıklarımdan utanıyorum." Dedi.

Düşündüm de biz olur muyduk?

Yan yana yürürken birisi laf atsa dayak yerdim.

Beni bir çocuk bile dövebilirdi.

Ama benim duygularım vardı. Beynim vardı..

Yeter miydi bunlar Sema'ya?

Reflü olmuştum. Alkol yasaktı.

Ben de kendimi yazmaya verdim. Habire yazıyordum gizli gizli.

Çünkü eğer birisi yazdıklarımı okursa,bir cinayet betimlemesi ile karşılaşırdı.

Kime şiir yazsam onu öldürüyordum. Şu sıralar adam öldürmekle şiir yazmak arasında pek bir fark kalmamıştı.(alıntıdır bu cümle)