Yurtta Ahmet bağlama çalıyordu. Oturdum yanına.

Öyle içten söylüyordu ki,iki damla yaş düştü gözlerimden..

"Madem soysuz gönlün bende yoktu, niye doğru yoldan şaşırdın beni"

Ağladığımı görünce "istersen durayım kardeş" dedi.

Devam et dedim.

O çaldı ben ağladım.

Ali geldi neden ağladın falan dedi. Boşver dedim. Uzatmadı. ikna etmeyi falan bilmezdi Ali. Gitti sütünü içti uyudu.

Burak geldi. Naber lan millet dedi.

Sakız çiğneyerek gülüyordu sürekli.

Yanıma geldi.

"Kardeş senin hatunu elinden almıyorum merak etme de bunu böyle tavlayamazsın." Dedi.

Sahi tavlamak neydi?

Bu işin bir taktiği mi vardı?

Sembollere mi dökülmüştü ilişkiler.

Belki de Laplace'nin şeytanı yakında gelecekti. Yeni tanrımız olacaktı.

Bu kadar ucuzluk olamazdı.

"Tavlamaya çalışmıyorum kardeşim. Ne yaptığımı da bilmiyorum. Sadece ondan uzak dur."