Ankara Uluslararası ilişkiler dedi.

iyiymiş dedim ve derse tekrar odaklandım. Hafızam iyiydi. Hafızanın en kötü yanı bazen aklına kazınan o kötü anları bir an olsun silemiyordun oradan. Öyle bir saplanıyordu ki bazen göğsüme o anılar. Yutkunamıyordum.

Hani anı dediğim de beynimin kendiyle olan savaşı. Yoksa bir aksiyona girmemiştim öyle.

Artık gideceğim il belliydi. ANKARA.

Bölüme de sonra karar veririm diye düşündüm.

Eve geldiğimde annem sayıklıyordu.

"Ahmet duvarlardan güvercinler geçmiyor. Geçip getiremiyor bana mektuplarını."

Benle konuşması imkansızdı.

Kardeşimin yanına gittim. Oyun oynuyordu.

Sana bir şey anlatacağım dedim. Duymadı.

Kan beynime sıçramıştı. Ulan şu hayatta neden kimse beni duymuyordu. NEDEN!

Bilgisayar masasına tekmeyi koydum.

"Neden beni duymuyorsun huur çocuğu!" Diye bağırdım kardeşime.

Birden irkildi.

Masaya bir şey olmadı. Benim tekmemle devrilecek hali yoktu zaten.

Kardeşimin bir şey demesine kalmadan odama geçtim.