Kulaklıkla müzik dinliyordu.

Kulaklığını çıkardım ve ne yapıyorsun dedim.

Hemen o çocuklar seni niye çağırdı falan diye sormaya başladı. Bir şey yok falan dedikçe ısrar ediyordu. Dedim ki tamam sus sana bir şeyler anlatacağım onun yerine kabul mü?

Sohbetimi çok sevmişti. Kabul etti.

Başladım anlatmaya.

Dostoyevski kumar bağımlısıymış biliyor musun?
Masaya oturduğu zaman cebindeki tüm parayı bitirmeden asla kalkmazmış.

Karısıyla tartışmaya başlamışlar. Geçimsizlik başlamış. Ama dostoyevski bu pgibolojiye girdikçe yazıyormuş ve yazdıklarını bastırıyor, para kazanıyormuş tekrar.

Hayatı iyi olunca yazamıyormuş. Bu yüzden kendini cezalandırmaya çalışıyor, kendini dibe batıyor, içiyor sıçrıyor ve böylece büyük eserler yazıyormuş. Karısı da zaten bunu farkettikten sonra bir şey dememeye başlamış. Dedim.

Pür dikkat dinliyordu. Ee? Dedi.
Bu kadar dedim.

Yani ihtiyaç mı sence dibe batmak dedi?

Evet dedim. Evet ihtiyaç.

Bu ihtiyacı karşılayacaktı bu kıvırcık kız fazlasıyla..