Bölüm 22 :

Elime yeterli ağırlıkta bir taş alıp hızla vurmaya başladım.Çıkan ses o kadar şiddetli yankılanıyordu ki ben daha ikinci vuruşumu yapmadan hastalıklıların çığlıkları yükselmeye başladı. Bana doğru geldiklerini hissetmeye başlamıştım.O heyecanla çok sert vuruşlar yapıyordum kilide.Tam kırılmayacağını düşünmeye başlarken son bir vuruş diyerek tüm gücümle vurdum kilide ve kırmayı başardım. Kırıldığını görmemle içeri girip ilacı aramaya başlamam bir oldu.O kadar hızlı göz gezdiriyordum ki ilaçlara gözümden kaçar da başaramam diye çok korkuyordum.O korkuyla arama yapmanın kötü yanıda buydu işte. Kafayı sıyırmak üzereydim. Böyle olmucak diyerek raflardaki tüm ilaçları yere döktüm. Böyle yaparak hem renk ayrımı yapabilecektim hem de isimler daha belli edecekti kendini.Öyle de olmuştu. Hemen ilacı alıp koşmaya başladım.O kadar hızlı koşuyordum ki topuklarımı kıçımda hissediyordum.Çığlıklar git gide yaklaşıyordu. Aramızdaki mesafeyi kapatıyorlardı. Elimden geleni yapıyordum ama yetmiyordu işte. Arabaya kadar dayanamayacağımı anlayıp başka bir araba arayışına başladım. Hızla ileri doğru koşarken 50 metre uzağımda bir araba olduğunu farkettim. işin garip kısmı arabanın kapısının açık olduğunu görebiliyordum. Biraz daha gayret haydi diyerek hızımı biraz daha arttırdım. Arabayla aramda 2 metre kala hastalıklıların nefesini ensemde hissettim.Can havliyle arabanın içine atladım ve hızla kapıyı kapattım. Arabaya öyle sinirli öyle şiddetli saldırıyorlardı ki elim ayağım buz kesti. Korkudan ne yapacağımı şaşırmış halde onları izliyordum.Tam burda kapana kısıldım derken anahtarın kontağa takılı halde olduğunu gördüm. Hemen sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım. Arkamdan uzun süre koştular ama yetişemeyeceklerini anladılar ki pes ettiler. Sanırım bu araba o hastalıklılardan birinindi. Yada benim gibi korkudan ne yapacağını bilemeyerek başka yollar deneyen birinin. Artık bunları düşünmek anlamsızdı.Çünkü evime dönüyordum. Ailemin yanına dönüyordum.