bölüm 11 :
ertesi gün annem beni uyandırdığında ortalık çok sessizdi. Camdan dışarıyı izliyordum, mesai başlangıç saati olmasına rağmen sokaktan çıt çıkmıyordu. Acaba bundan sonra dısarıya hiç çıkamayacakmıyız diye düşünürken annem beni kahvaltıya çağırdı. masada bütün aile televizyondaki haberlere bakıyorduk ,kanalların hepsinde hastalığın hemen hemen tüm şehirlere yayıldığını ve acil bir durum haricinde dışarıya çıkılmaması gerektiği söyleniyordu. hepimiz çok gerilmiştik. Aklıma bi anda berkay geldi,o şehirde kalmıştı bulunduğu apartman kalabalık bir muhitteydi ve tehlikede olabilirdi. içimde biraz korku biraz merak ile berkayı aradım.
-alo berkay
-nolur yardım et !!acil buraya gelmen lazım çok zor durumdayım.
-ne oldu kötü bişey mi oldu sakin ol berkay !
-ZENCILER... ZENCILER HERYERDE!!,GÖRDÜKLERi HERŞEYi gibiYORLAR. ÇABUK BANA YARDIM ET SUANDA KAPIYI ZORLUYORLAR.
duyduklarım karşısında şok olmuştum bir süre berkaya cevap veremedim telefondan uzaklarda cığlık sesleri ve ohhlamalar geliyordu.
-b.. be.. berkay ordamısın?
-aaaaaoöoh!!!
hat düşmüştü. telefondan son gelen ses korku dolu fakat bi o kadarda rahatladığını hissettiğim berkayın çıglığıydı. zenciyle neyi kastetmişti?.hastalık insanları zenciye mi çeviriyordu? gibi sorular kafamı kurcalarken bizi ne kadar uzun bir serüvenin (yannanın) beklediğinin farkında bile değildim.