ikimizde ölü gibiydik. Sevdiğim bayıldı, babası kendini paraladı, ben bekleme koltuğunun yanına yığıldım kaldım. Şoktaydım. Bir şey diyemiyor, bir şey yapamıyordum. Evine gittiler cenaze vs. bunlardan bahsetmek bile istemiyorum. O süre boyunca hep yanımda oldum. Ne yapabilirsem yaptım, elimden gelen her şeyi. Babası kim olduğumu sorunca özge’nin bir arkadaşı olduğumu söyledim. Hiçbir arkadaşı bu kadar ilgili değil dediğinde bende annemi kaybettim falan dedim. Geçiştirdim. Ölünün ardından mevlit okuturlar 7sinde 40ında falan. 40 gün boyunca yanında olup destek olmak dışında bir şey yapmadım. 40ından birkaç gün sonra konuşalım mı dedi. Beraber odasına gittik.