Ben eve giderken eda ve kuzeni de beni eve bırakma telaşı içindeydi. Sanki ağır hastayım gibi muamele gördüm. Ama bir yandan da sevindim. insan değer verdiği birine önem verir sonuçta. Zaten nasıl af dileyecektim onu ayarlamam gerekti. Ama nasıl?
Eve geldiğimde anahtarı düşürmüş olduğumu farkettim. Eda ve kuzeni başımda bişey de diyemedim.. kapıyı çaldım mecburen. Ama içimden dualar okuyorum ali boxerla çıkmasın diye. Açan olmadı kapıyı.

Aradım aliyi telefonu da kapalı. Arkamı döndüm ve edaya bakıp:

-Kapıda kaldım iyi mi
+niye anahtarın yok mu
-çok mantıklı vallahi bak ben nasıl oldu da düşünemedim bunu
+ya dalga geçme be ee şimdi napıcaksın?
-bilmem balkondan girerim ya gidin siz.